Сачыненне апісанне карціны (хлеб) І.Пратасені

Плаксун, атрымаўшы згоду, едзе у маёнтак, абвяшчае пра свой намер пану, аддае за Варку выкуп.
Ноч была ціхая і пагодлівая, голас дуды чуцён далёка, рэха адзывалася па ўсёй ваколіцы, у вёсках не змаўкаў сабачы брэх.
Вечар быў цёмны, неба пакрыта хмарамі, нідзе аніводнае зоркі, падаў густы снег.
Кажуць, тыя, хто набліжаўся да яе, чулі такія словы: "Няма каму даверыць таямніцу сэрца майго!"
Як узышло сонца, сабраліся  ўсе рыбакі, прыехаў ксёндзплябан, пакрапіў свянцонаю вадою нерат і возера.
Все предложения взяты из "Шляхціц Завальня або Беларусь у фантастычных апавяданнях" Яна Баршчэўскага.

Апавяданні Яна Баршчэўскага вучаць нас, што на першым месце у нас павінны быть духоўные, а не матэрыальныя каштоўнасці. Нельга быць злымі, эгаістычнымі. Трэба думаць не толькі пра сябе, но і пра блізкіх людзей. Мы павінны памятаць і паважаць сваіх продкаў.

Гляджу: ідуць па дарозе пан з чарнакніжнікам і раптам павярнулі да густога яловага лесу.
Грышку пакідаюць сілы: ён выпускае з рк дуду і падае, самлелы, на дол.
Ад гэтага крыку прачынаюцца парабкі, бягуць на дапамогу і знаходзяць  яе ў сенцах: яна ляжыць як нежывая.

Карпа меў шмат парабкаў - было каму ісці з сярпом на жніво.
Мружыце вочы на святле - спалі, мала вам ночы, гультаі.
Толькі сказаў гэта - залятае ў вакно сарока, большая і зграбнейшая за іншых сарок, пёры на ёй белыя, як снег, вочы чорныя.

Вясна там надзвычай прыгожая, калі па лугах разальецца вада і ў паветры над возерам і ў лясах зазвіняць галасы птушак, што вяртаюцца з выраю.
Калі хто прыязджаў да яго, маючы якую патрэбу, які-небудзь падарожны ці квестар, ён найласкавей яго прымаў, частаваў, пакідаў начаваць і выконваў усе жадункі, узнагароджваў, абы толькі той расказаў яму якую казку.

(Шляхціц Завальня)

Влад это ты?! ответь в чате если это ты напиши я

ответ:Вот какая история случилась раз. Давно случилась, когда на Руси ещё богачи хозяйничали. Приехал мужик на пашню, стал соху налаживать, вдруг - беда: волки лошадь задрали. Загоревал мужик: как теперь полоску вспашешь? А тут - новая беда: река вышла из берегов, все дороги затопила. Мужику теперь и в деревню не вернуться. Что делать? Глядь, по тропинке купец шагает, поперёк себя толще. Спрашивает купчина: —Не знаешь ли, как в город попасть? Мужик говорит: —Подожди малость. Спадёт вода, тогда и ступай. Купец рассердила : —— Ещё чего! Пусть другие ждут. А мне ждать не положено. —Это почему тебе ждать не положено? - интересуется мужик. - Потому что у меня денег полны карманы. А у кого деньги, тот и господин всему. - Вот и нет! - говорит мужик.- Господин всему в моей торбе лежит. Посмотрел купец на торбу мужикову заплатанную, только рукой махнул. Дескать, с дураком толковать - время терять. И пошёл прочь, дорогу в город искать. Ходит купец день, второй, нет дорог, кругом вода! На третий день голод на него навалился. Ох, как навалился! А вокруг - ни гриба, ни ягоды, весна на дворе. Ещё день минул, купец уже траву жуёт. Тут вспомнил он про мужика: вдруг у него хлеб с собой есть. Вернулся купец на пашню, а мужик, и верно, сидит на пеньке, горбушкой ржаной закусывает. Увидел купец краюху -сам не свой стал! Засеменил, засуетился, кошель с деньгами мужику суёт: —Дай хлеба за кошель! — За деньги не дам,- говорит мужик. Взмолился купец: —Неужели мне с голоду помирать? Мужик ему: - Зачем помирать? Хлебом с тобою поделюсь. Только полоску вспахать. Купец от таких слов прямо кровью налился задрожал аж: - Где ты видел, хамово племя, чтобы купец на мужика работал? - Не хочешь - не надо,- говорит мужик.- Ступай себе со своим золотом. Смекнул тут купец: золотом не наешься, пропадёшь без мужикова хлеба. Спрашивает: - Какая тебе работа нужна? Объясняет мужик: - Время пахать, а лошадь мою волки задрали. Впрягайся в соху Нечего делать, пришлось купцу в соху впрягаться. - Трогай! - командует мужик. Потянул купчина соху, еле с места стронул. А мужик покрикивает. — Но! Но! Пахать - не торговать! Шевелись! Тянет купчина соху, рукавом пот со лба вытирает. А мужик своё: — Но! Но! Пашню пашут - руками не машут! Тяни бойчее!

не пардон не магу не пардон не магу не пардон не магу

Паляваць - другое, стаяць - другое, ляцець - першае

Калі то, я больш не буду працаваць разам з ім.  Я, хоць і не вельмі ведаю як трэба гэта рабіц,  напісаў вельмі добры верш. Ён ці то шукаў каго, ці то жадаў знайсці месца, дзе можа адпачыць

жыў-быў хлопчык андрэй. як то раз, пайшоў андрэй у лес, па ягады і і грыбы. знайшоў ён палянку з грыбочкі. зайшоў яшчэ глыбей у лес, і заблудзіўся.

бачыць хлопчык - хатка, а каля хаткі - курыныя ножкі. выходзіць з хаты баба-яга. і кажа:

-навошта ты ў мой лес прыйшоў? ой, ды з'ем я цябе!

а тут з-за дрэў выходзіць мядзведзь і кажа:

-ай, міхаіл копатович, як вы ў свой час! тут як-раз хлапчук у твой лес зайшоў, будзе у нас! зварым яго, акурым!

-нет! -закрычаў на яе мядзведзь-я яго забяру з сабой!

і павёў яго за ручку, ды да сваёй бярлозе.

-як цябе клічуць. хлопчык? -кажа ціхім клапатлівым голасам мядзведзь.

- андрэй.-кажа хлопчык.

-у, понятно.а дзе жывеш і чаму ў лес зайшоў? -спрашивает лясны звер.

- ды там, за лесам я жыву. не далёка. а ў лес я за грыбамі пайшоў, палянку знайшоў, і па грубочку, па грыбочкі і заблукаў

- а як выглядае твой дом?

-ну, як сказаць стаіць на ўскрайку, аранжавага колеру, з черепаичной дахам.

-ну тады я , дзе твой дом. пайшлі за мной.-і даў андрэю лапу.

вывеў мядзведзь хлопчыка з лесу і з таго часу яны сябруюць.

Невядома, якая сіла ўзнімае ранкам грыбніка з ложка.

Хуценька апранаеш куртку, бярэш кош, абуваеш боты, выходзіш на двор. У вёсцы цішыня і спакой.

Выходзіш за браму і крочыш у лес. Нейкі час ідзеш уздоўж спелага жыта. Таропка праскочыш малады ельнічак і трапіш у стары бор.

Гэта ўжо баравіковыя месцы. ​